دانشگاه تا کار

چرا باید جامعه ایران هنوز با وجود تغییرات فاحش در فرهنگ مردم بخصوص در فرهنگ دختران ایرانی تا این حد اصرار به ازدواج  دخترها به هر قیمتی داشته باشه که حتی من جایی میخوندم به عنوان راهکار برای ایجاد مثلا اشتیاق در دختران برای ازدواج، تفکیک جنسیتی در دانشگاه هارو مدنظر داشتن با این باور سطحی و نخ نما که بعضی دختران هنوز هم مثل بیست سال پیش برای ازدواج بهتر وارد محیط آکادمیک دانشگاه میشن و  دلیل میل به ادامه تحصیل در دختران در حقیقت قرار گرفتن در کلاس ها با پسران و ازدواج با یک پسر دانشجو هست!!!!! در حالی که خیلی از محدودیت های قدیمی برداشته شده و دخترهایی که بخوان خیلی راحت میتونن خارج از محیط دانشگاه هم با هر پسری که میخوان قرار بذارن و آشنا بشن. 

راهکارهای عملی دیگه ای هم که از نظر آقایون صاحب نظر در جامعه ما هر روز داره اجرا میشه مثل محدود کردن دختران به ورود به ادارات دولتی و مشاغل مطمئن تر و در عوض دادن مشاغل پست تر با حقوق کمتر به دختران به این امید که از سر نیاز اقتصادی، دخترها مجبور به ازدواج بشن هست که هرکدوم این راهکارها از دیگری هم ناعادلانه تر و هم در حقیقت داریم میبینیم بی اثرتر از دیگری هست. 

ازدواج با شرایط و قوانین موجود در کشور ما برای دخترها نه تنها رسیدن به خوشبختی رو نوید نمیده که خیلی وقت ها وارد شدن به یک چالش و درگیری بی انتها هست چرا که پسران ما هیچ آموزشی در زمینه نحوه برخورد با دخترها و ارضای نیازهای عاطفی و حتی جنسی دخترها نه در مدارس، نه در محیط خانواده و نه حتی در دانشگاه ها و در بزرگسالی نمیبینن. خیلی وقت ها حتی آقایون تحصیل کرده ما به دلیل قوانین و احکام شرعی خودشون رو حتی ملزم به تعهد به همسرشون به قدر کافی نمیبینن و هرچند چندهمسری در جامعه ما قبح داره و به اندازه عربستان سعودی بی پرده انجام نمیشه ولی در باور نهادینه خیلی از مردهامون جا افتاده که برای مرد همیشه آزادی بیشتری هست و وفاداری مطلق و تعهد به تک همسری تنها الزام زن هست نه مرد! 

 متاسفانه با وجود رشد فرهنگی دخترهای ایرانی امروز، پسرهای ما هنوز این باور خنده دار رو دارن که ازدواج یعنی به دام افتادن و اسارت در حالی که طبق آمار جهانی میل به ازدواج تنها در پسرهای 18 تا 22 ساله کم هست و بعد از اون پسرها هم به اندازه دخترها تمایل به تشکیل خانواده رو دارن در حالی که در جامعه ما باور غالب جامعه این هست که پسرهای ما حتی اگر 35 ساله باشن تفکرات پسرهای 18 ساله رو دارن و از ازدواج فراری هستن که این خودش یه جور ایجاد ولع و میل کاذب برای دخترها و یه جور اعتماد به نفس و حس دست نیافتنی بودن برای پسرها میتونه ایجاد کنه در حالی که در واقعیت همون قدری که یک دختر نیاز به تشکیل خانواده و بچه دار شدن و متعهد شدن به خانواده رو داره یک پسر هم بعد از خروج از سن نووجونی به دنبال کسب آرامش از طریق ازدواج و تعهد به خانواده و تشکیل خانواده هست.

از طرفی قوانین کشور ما بعد از ازدواج حق و حقوق زیادی به مردها میده که خودش باعث فاصله اندازی و دید منفی در دخترها نسبت به مسئله ازدواج میشه. متاسفانه من وقتی بعضی متون و خبرها و نظرات آقایون دولتی رو میخونم حس میکنم اون ها از بقیه دنیا هیچ خبری ندارن انگار دور ایران حصار مجازی ای کشیده شده که نمیخوان باور کنن جهان در چه سمتی در حال حرکت هست و هنوز با تاکید زیاد دارن با چکش روی باورهای رسوب شده قدیمیشون میزنن و این بی خبری از بقیه دنیا در همه سطوح و حرفاشون مرتب دیده میشه! 

سخن آخر رو از کتاب چگونه جهان را اداره کنیم اثر وینستون چرچیل براتون میذارم:

زنان یک جامعه را محدود کنید ، آن ها را تو سری خور و حقیر کنید ، تمسخرشان کنید ، کاری کنید تا بزرگترین آرزویشان ازدواج و بزرگترین هنرشان آشپزی و خیاطی باشد ، بلایی بر سر آن ها بیاورید تا از اجتماع بترسند ، تخم تفکری در ذهن پدرانشان بکارید تا ایمان بیاورند دخترانشان را باید در قفس پرورش دهند ، کتاب علم و قلم و چکش را از دخترانشان بگیرید و به جای آن ملاقه و سوزن و انجیل به دستانشان بدهید، با جوانانشان کاری کنید که از جنس مخالفشان دور باشند ولی تمام تفکرشان پیش آن ها، و هر کسی که برای آزادی زنان تلاش کرد را بنده شیطان و دشمن خدا بنامید که او دشمن ما ، و ما خدای زمین هستیم.

من تضمین میدهم چنین جامعه ای هزار سال هم بگذرد ، پیشرفت نخواهد کرد‌.